Yine o karanlık tabloyu duvara astık,
Düşsel bir avuntuyla omzumuzda yalnızlık.
Görünüyordu oysa orada olduğu gibi;
Seninleyken hissedilen uzaklık gibi...
Bu şehrin son ışıklarından kopan göz ağrısı;
Şimdilerde bir ötenin günlük tasası
Delip geçerek servilerin gölgesinden,
Dinler olduk telaşlı bülbülün sesinden.
Kanatları göğe uzanan hayatın;
Geçici kederleriyle yan yana gidip sakınmadan,
Ayrı yollardan döndürüyor kader,
Daha bir ince sözü kulağa fısıldamadan...
Sözler uzaklaşır artık gözdeki çizgilerde,
Mana var manadan öte gülüşünde.
Karanlık tabloda ıslak nefesin saklanır,
Sanırsınız insanın derdi aklanır.
Kayıt Tarihi : 13.10.2020 20:25:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!