Kaçmak isteyip de oturduğu yerden kalkamayan bir insanın dermansızlığında
seni ve kendimi tüketiyorum
saatten birhaber
bir melodinin kavrayamadğım notaları arasında
sıkışıp kaldı yüreğim
ölesi sarılmak isteyip de
kilometrelerce uzağımda olan bir insanın
omuzlarını düşleyerek ağlıyorum
saatler avarelikle akıp gidiyor
ve umudu tüketiyor her geçen dakika
ve ben
bu bomboş odada yoktan bir hayatı yaşıyorum
kavrularak kendi umutsuzluğumda
peki senin yerin ne ki bu tabloda?
bir fırça darbesi mi
püskürtülmüş birkaç damla yağlı boya mı
yoksa
fırça değmemiş tek noktası mı tuvalin?
16.11.1998
Kayıt Tarihi : 15.3.2008 22:12:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Taksim sahnesi önünde yıllar önce kaybettiğim şiir defterimden..

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!