Tabiat Uyanıyor Şiiri - Emine Sönmez

TABİAT UYANIYOR

Bir deniz sin yüğeğimde, kiyiyi döven,
Bir ırmak sin, çağıl - çağıl çağlayan.
Sen yetr ki gül birtanem,
Ben olayım senin için ağlayan.
Nehir ol, çağla,
Irmak ol, taş,
Yeter ki olmasın gözlerinde yaş.

Hasret pınarını bilirmisin,
Menziline erdikçe kurur,
Gel....
Gönlüme ak birtanem,
Yüreğimin yangınlarını söndürür.

Bir seher sin irem bağında,
Ulaşmak zor.
Gelmezsen sönmüyor yüreğimde kor.
Gidiyorum dedim, küsüyorsun,
Bir bilsen sensiz gitmek,
Yalnızlığı, bir de bana sor.

Uçtu yine gönlüm, karanlıklara,
Yarasalar gibi,
Çırpınıyor.
Seni düşünüyorum, gözlerim yaşlı,
Gönlüm kanıyor.
Aç artık kır çiçeğim, bahar geldi,
Tabiat uyanıyor.