Tabiat Ana'ya Şiiri - Zelot Ekrad

Yağmur buralara yağana kadar,
Senin olmayan gölgelere hiç sığınmadık.
Üşüyen ellerimizi
Issızlığın bir yüzünde harlayıp
Yaprağı diken olan bir ağacta yatırdık.
Masallardan sakınıp
Daldaki yılana,
Şiirler okuduk.
Kamburumuz çıktı eğilmedik,
Beyinlerimiz kavruldu düşünmedik.
Vakit oldu kızgın rüzgarlar ile selamlaştık
Balkon kenarlarından.
Yüreğimiz sessizliğiyle kanayıp durdu zamanın.
Yutkunacak damlamız kalmadı,
Yavrumuzu aç sefil bıraktık
Yine de bizim olmayana tapmadık,
Senden gayrısına dua etmedik.
Alnımıza işlenmiş bir yol derlerdi.
Kimsin, belki hiç tanimadık.
Sen bize görünene kadar,
Hiç kendimiz olmadık,
Kendimize varamadık.
Kavgada aradağımız ekmeği,
Kavgaya girmeden yedik.
Dillerimize şarkılar doladık,
Bülbülden gayrısına talim etmedik.
Yolumuz saptı,
Ters düştük kendimize.
Gidenlere bakıp günaha düştük.
Ayak izlerinde, beton kalıpları taşıdık.
Üçü beşten fazla gördük.
Ağaçları sap yaptık baltaya,
Kardeşi kardeşe kırdırdık
Aklımız hiç gelmedi başımıza.
Yorgun düştük ölmeden ayılttılar
Cennete gidip geldik,
Gittiğimiz yer cennet değildi
Kendimizi öyle avuttuk,
Yalan söylemesek
Belki hep gitmek zorunda kalacaktık.