Tabaka Şiiri - Osman Bahadir Odabas

Sigara dumanıyla fazla haşır neşirim bu ara
İçsel sıkıntı çok ,
keder ağını örmüş ,yuva yapmış tabakama
Çeker dururum zehri içime
Umud eder üflerim kederi göğe
Aylardan ocak kar beklerdim oysa
Lakin mayıs tadında
Üşümüyorum da
Gocuksuzda dolanıyorum ortada
Neyse
Şimdi özgürüm güya
Öyle demiştiniz
Bir yalan daha
Yalan yuva yapmış entel ruhlarınıza
Ne söyleyeyim ki size
Vicdan gerek insana
Olsa idi sende ,sizde
Geçmişte de takmaz idiniz çelme
Alışkınım ben buna
Her neyse
Sonuçta hayat öğretti
Her adımı kendin saf kendin eyle
Dönme dolaplarda dönerim ben
Kim isem o , ben safi ben inerim hep
Pencerem tektir de tek düze
Ama hep aya güneşe cepe
Sen ayın karanlık yerinde kahpe bir küfe
Ne ettin ki geçmişte
Değişesin bu gün gelince
Herkes yerli yerinde
Boşver işte
Sen kahpe
Utanmada yok di mi hiç
Tam bir katil görünümünde
Hem güzel bir o kadar naif
Bir o kadar kahpe
Arnavut taşlı kaldırımlara benzer
Ezdiğin insanlar
Sen ise güzel bir o kadar naif
Bir o kadar kahpe
Biliyor musun ne ironik
Okuduğunda bunu
Şıppadanak anlayacaksın kendini
Benim kahpe diyerek bileceksin özünü
Ama fazla sürmez yüzü nergisli
Şairin heceleri kuvvetli
Gün gelir
Heceler seni de ele verir
Bilir tüm dünya tüm nizam
Kim kahpe
Kim insan …
Ez şimdi kaldırım taşlarını bak keyfine
Şairinin heceleri gün olur gelir söze
Göğe kaldırırda bir bakarsın kafanı
Vakitlerden dolunay
Vitrinine bakarsın sahafın
Senden bahsediyor kitaplar …
Kazanmak için her yol mübah demeseydin
Keşke insan kalabilip bu dizeleri hak etmeseydin
Şairin heceleri kuvvetli
Gün gelir yere serer tüm benliğini …