Taammüden Aşk Şiiri - Serhat Şahin

diz çöktüğüm toprak acıtır canımı
yoksun/luğun bir kahır gibi
hangi yara kabuk bağlamaz ki...
ne bir düşüm ne bir meyal
nefretini giyiyorum her sabah üzerime
susmak kalıyor bana,
ihanetin üşüşürken duvarıma,
ana rahminden düşer aşk
bilmem kaç derece ateşi...
oysa utandıracak birşey yapmamıştı daha
susuzluğum yırtıyor içimi,
/nefret...aşk...ateş...su...
sis ve gurur hali
tabelada bir-sıfır yenik
düşlerim yedek oyuncu...
ten/im/de silik tebeşir izleri...
belki birkaç nefes daha sabredebilirim,
kirpiklerim ağırlaşıyor yine
iki parmak arası nikotine boğuluyorum,
sen ise içine kaçan başka heveslerde...
aşinayım bu duruma
asılı kalıyorum
adın asılı kalıyor dudaklarımda...
ne kadar gerçektin sen?
taammüden bir aşktan
sindirilmemiş eylülden kalan...
sahi ne kadardın sen?