Taammüden... Şiiri - Mehmet Tunçer 1

08.08

2010
Taammüden
Mehmet Tuncer

Çözümsüzlüğe çare aramamanın
Ve bir daha,
Üzülüp, kahrolmamanın
Çözümünü bulmuştu adam
Taammüden deyip gülümsedi...

Sevdiklerim, sevdiğimi sandıklarım
Sevenler, sevdiklerini sananlar
Duyduklarında ayıp olmasın diye acınanlar
Mazeret bildirmenize gerek yok diye yazdı
Gelseniz de olur gelmeseniz de...

Onun bakışları aşağıda
Aşağıdakilerin bakışları yukarıdaydı
Yaşlı bir teyze, saçını, başını yoldu
Top sakallı bir adam numara yapıyor hıyar diye fısıldadı
Gazeteci kız deklanşöre basmak için sabırsızdı
155 in telefonun üçüncü kez çalışında
Yedinci kattan bıraktı kendini boşluğa...

Altıncı katta kararlıydı
Beşinci kata indiğinde
Az biraz pişmandı
Dördüncü kata indiğinde
Bir serçe kuşu avazı çıktığınca,
Aptal diye bağırdı..!
Tutunsana elektirik tellerine...
Elini uzattı ama ıskaladı.
Birinci kata indiğinde,
Evet diye iç geçirdi
Ben aptalın biriyim...
Son kata indiğinde
Onun yerine başkaları konuştu...