Ta ki Şiiri - Tunay Bozyiğit Seyduna

Ta ki

ki anladım sende kalmadım
aşkı dudağında teninde öptüğüm kadın
aşkı yüreğime sevdirdiğin kadın
en çorağımdan, susuz toprağımdan
sana sürgün vermiştim
meğer sürmek anlamışsın..
sen gideli huysuz uyanmalar edindim
oysa aras nehrini ağzından içerdim uyku arası yatışırdı uykumun nabzı..
ateşine kor taşırdım gece boyu, kül kaldım sönmedi yaram.
mor inciri dudaklarımızda ezdiğimizde yalandı
sende ki bahar bende ne güzel sonbahardı, gazaldı.
geceyi nefesimiz işler oyalardı.
yatağımdaki gölgen şimdi acının yurdu.
o boşluğun gövdemin kurdu.
gel gör ki,
gövdemi ihanete çağıran geceler sağırıyım.
hayat yüzümde şafaklanmak da hala
birde ay dolanmasa ayaklarıma kanatlanacağım yolculuklara
nasılsa açıldım gövdenin kıyısından boğulmağa.
su götürmez ehlisiyim yalım yalnızlığın.
ki, anladım sende kaldıydım, belcende.
gözlerim bir araya gelmiyor sayende.
mavi körlüğüm korkunun denizinde.
ta ki,
an en uzun zamanken,
göz altında keybedildiğimde..
24 kasım 2013