Tâ Kendisisin Şiiri - Urungu Şad

Uyumak istiyorum.
Kapatmak gözlerimi ve huzursuz hâlimden arınmak...
Yeni doğmuş saf yüzlü bebeğin yerini almak ve hiçbir şeyin farkında olmadan gülümsemek...
Çok oldu adı gibi anmayalı onu, öyle mrıldanmayalı yanaklarım...
Dokunuşlarına hasret!
Çok zor inan ki, istersen inanma, farketmez, nasılsa ben yaşıyorum;
Ve ben aldıkça nefesi ve geri verdikçe ki bedeli bu almanın, hakettiğime kavuşacağım; ama öyle; ama böyle...
Kahrolası be bu şekli...
Fırçanın ucuna batırsan resme dökülmez, kalemi eline alıp yazsan ne farkeder, ayrı bir dünya...
Hangi harfi kullansan karşılığında acı çekiyorsun. Yok ki mutluluk vereni...
Sözleşmiş hepsi...
Veren, aldı da, hâlâ vermedi geri...
Sen ise döneceğine ve son vereceğine bu oyuna, bu şakaya, bu yalana, bu bir önceki hayata...
Beni gömüyorsun ve adımların hep ileriyi gösteriyor. Benden ötesini...
Ben ki senden, seninle olmayana tövbe etmişim, yüz çevirmişim ve elimde sadece elde edemediklerim kalmış; ama ne bir kırgınlığım var ne de bir kızgınlığım...
Yürürken ateştenin üzerinde bahsedilmez ki sıcaklığından, yakıcılığından, acısından...
Sadece 'sus' denilir dertlere; çünkü şuan elde kalem, gönülde sen, her dem...
Her daim seviyorum seni...
Bir asırlık esirlikten kurtulup özgür olurmuşcasına...
O mutluluğu, kartal edasıyla birleştirip engin; ama sonsuz olmayan göklerde uçarmış gibi...
İşte böyle seviyorum!
Her şeyden çok...
Ama canımdan değil!
Üzgünüm Canım!
Üzgünüm...
Senden çok sevemiyorum seni...

03.48
03.13.2006

Orçun~