Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Oturmuş taş üstüne .
Sürmesi kaş destine
Ne dedimde darıldın yar.
Yandım gittim kastına.....Aşık Korhani,
Osman Ağabey yüreğiniz ve kaleminiz daim olsun tam puanımla sayğılar sunarım
Kabuk düşer zaman zaman,
Yorar düşüm hayat yaman,
Yanardağım tozar külüm,
Kanar yaram duman duman.
Şu turnalar katar katar,
Göçüp gelen vatan tutar,
Dalında dertli bülbülüm,
Benim yârim kaşın çatar.
Serap verir görüş yavan,
Gecemde yok sabah doğan,
Neden keder neden zulüm,
Yeterdi tek yarım soğan.
Yapar saçın belik belik,
Sığındığım bu gölgelik,
Hayal meyal seven gülüm,
Çalar kılıç sinem delik.
Budur kader budur yazın,
Başında dalgadır mazin,
Kapında bitse mert ölüm,
He Vuslatî diner sızın.
Mefâ'ilün / mefâ'ilün
HOCAM ANTOLOJİDE HECESİ GÜZEL ŞİİR GİBİ ŞİİR OLAN BİR USTA KALEMSİNİZ SİZİ VE BAŞARINIZI KUTLARIM SAYGIYLA
Mükemmel, kaleminiz daim; yüreğiniz şen olsun üstat.. tam puan ve dualarımla..
Yeter yar elinden çektiğim çile
Tellal etti beni düşürdü dile
Artık tövbe olsun görmem yüzünü
Dokunmam bir daha çiçeğe güle....Zaralı Turan
Üstad yüreğine sağlık güzel olmuş tampuan saygılar selamlar
Budur kader budur yazın,
Başında dalgadır mazin,
Kapında bitse mert ölüm,
He Vuslatî diner sızın.
Anlamlı ve akıcı bir şiir olmuş, kutlarım... 10 puan... Sevgiyle...
Çok anlamlı, çok güzel bir hece çalışması okudum, emeğinize sağlık üstadım.
Sevgili Öçal,,,,Genelde sanki bir deyim ustalığı görülmekte olup yüreğede kulağımızada hoşluklar dolduran bir çalışma..İyisimi biz izlemeye devam diyelim.....saygı ve muhabbetle
Yanardağım Tozar Külüm (MEŞTÜR)
Kabuk düşer zaman zaman,
Yorar düşüm hayat yaman,
Yanardağım tozar külüm,
Kanar yaram duman duman.
Şu turnalar katar katar,
Göçüp gelen vatan tutar,
Dalında dertli bülbülüm,
Benim yârim kaşın çatar.
Serap verir görüş yavan,
Gecemde yok sabah doğan,
Neden keder neden zulüm,
Yeterdi tek yarım soğan.
Yapar saçın belik belik,
Sığındığım bu gölgelik,
Hayal meyal seven gülüm,
Çalar kılıç sinem delik.
Budur kader budur yazın,
Başında dalgadır mazin,
Kapında bitse mert ölüm,
He Vuslatî diner sızın.
Mefâ'ilün / mefâ'ilün
Osman Öcal
osman hocam gerçekten duygualr yanar dağın kraterinden fışkıran lavlar gibi içimizi ısıttı..
kutlarım saygın akelminizi..tam puan 10..selam ve saygılarımla..ibrahim yılmaz.
HER ALANDA BAŞARILI ESERLERE İMZA ATMIŞ,BÜYÜK ÜSTADI AYAKTA ALKIŞLIYORUM.
DİVAN EDEBİYATINDAN ÇOK İYİ ÖRNEKLER VERMİŞTİR.
TAM PUAN.
SAYGILARIMLA.
Vuslati kardeşim üstatlığınız şiirdeki maharetiniz her yazdığınız şiirde kendini gösteriyor bize yorum yazmak düşmez ancak tebrik etmek düşer tebrikler üstat yüreğiniz var olsun selmve dua
Bu şiir ile ilgili 40 tane yorum bulunmakta