T u t k u Şiiri - Mustafa Kemal ŞEN

Gecenin en derini alıp da kollarına,
Saldı, saldı, hicranın değişmeyen haline,
Bir bilmece bıraktı, yaşadığım yarına,
Bir muhal bıraktı, bu gece onun yerine...

Ben hep böyle olurum, başı boş ve serseri,
Ne zaman böyle bir baş ağrısından inlesem,
Ondan bahsedenleri ve haber verenleri,
Tüm gece dalsam da bir burkuntuyla dinlesem...

Tutku: Ondan bir temas, bedel tüm varlıklara,
Tutku: Mahşere dek, benden silinmez yazı…
Beynimi susturan hiç kapanmayan bir yara,
Varlıkların o en safı, günahın en beyazı...

Bir ömür nasıl geçer onsuz ölene kadar,
Bu kalbim nasıl atar hissetmeden heyecanı,
Başım üstünde benden daha serseri kuşlar,
Bekliyorlar sabırla, o gelmeyen zamanı…

Sabaha dek hayali gözlerim öndeydi…
O tutkunun adıydı, ben ukdemin kölesi,
Doğdu Güneş. Mehtap son kez yüzüme değdi,
Doğdu Güneş. Kesildi hıçkırıkların sesi…