T sindy Şiiri - Vahit Kemal Kısa

Göz bebeğim
Seni severken ağladım
Hırçındım
Marmara’nın dalgalarından
Bıçak yarası aldım…

Gecenin bu saatinde
Al götür beni burarlardan
Sıkıntıya girmede
Aynı şehirde nefes almakta güzel
Söz verme bilirim
Verirsen yaparsın
Tertemiz yüreğinle yaptıklarını
Sebepsiz yıkarsın…

Sana çok ihtiyacım var
Sohbetine canım,
Bende deyişine…
O kadar yalınım ki
Bir alev düşü gibi
Yaşıyorum iki satır resminde
Boş boş bakıyorum
Ardına bakmadıklarına

Revamı sessizlik
Kuyulara hapsolmuşken gün
Bunca dardayken başım
Nidana mı hasret
Çekeceğim acını

En zoru neymiş biliyormuşsun
Kaçmak kendinden
Ardından kovalarken yaşlılık
Yanında olmaması
Çocukluk aşkının
Düştüğünde tutmaması
Çığlıklarının…

Bir peri çıksa geceden
Sökse kalbimi yerinden
Yıkasa gözyaşları ile
Sunsa altın tepsileriyle
Bin bir gecenin
Yinede gelmez misin?