T/araf Şiiri - Erdem Gümüş 2

Seyyah olup gezdim, devri alemi,
Ne insanlar gördüm, mekanı araf,
Ben beni yazarım, naçiz kalemi,
Her insanın aklı, kendine taraf.

Aklısıra der ki, senden ehilim,
Her kime sorduysam, ondan cahilim.
Sakın alınmayın, ben de dahilim,
Her insanın şekli, kendine taraf.

Kendi yalanına, kendi inanır,
İnsan aynasını, devasa sanır,
Ne kendini bilir, ne seni tanır,
Her insanın fikri, kendine taraf.

Sarıp sarmalamış, insanı kibir,
Öyle tezcanlı ki, firari sabır,
Tarif eylemeye, yetmiyor tabir,
Her insanın zikri, kendine taraf.

Özür dileyeni, suçlu görüyor,
Kinin duvarını, yüksek örüyor,
Bilmiyor ki nefret, kendin geriyor,
Her insanın arkı, kendine taraf.

Sevme sevilmeyi, tende arıyor,
Hayvani hislerle, vücut sarıyor
Beden dinlendirip, ruhu yoruyor,
Her insanın zevki, kendine taraf.

Maskeler düşmeden, her insan haklı,
Zemzemle yıkanmış, tertemiz paklı,
Niyetler insanın, içinde saklı,
Her insanın erki, kendine taraf.

Halbuki marifet, gönlü enginlik,
Tükenmez sermaye, gönlü zenginlik,
Sakin ol sakinlik, gönlü dinginlik,
Her insanın çarkı, kendine taraf.

Ne seçmeyi bildim, ne de seçildim,
Ben insan sevince, gülüp geçildim,
İnsan tezgahında, epey biçildim,
Figani’nin farkı, kendine taraf.