Syrene Şiiri - Mustafa Karabiber

I

Syrene… Dipsiz kayaları mesken tutmuş Denizkızı
Ortaçağlı bir korsanın batırdığı
Nice gemiden biriyim
Mavi aynasında suların
Güneş vurmuyor serenlerime
Oy, denizatına binmiş beyaz yeleli prenses
Yanaş güverteme süvari gibi
Yıldızları yerde seyredelim

II

Syrene… Kuzey rüzgârlarıyla kırmızı saçlarını tarayan
Van Gogh’un tuvallerinde sızlıyor
Yosun tutmuş anılarım
Bırak avuçlarının kehribar kokusunu
Dağılsın yalnızlığım
Aydınlansın mağaralarım
Gezgin balıkların sığındığı
Bir liman olmaktan usandım

III

Syrene… Her yakamozda tutkuyla bağlandığım
Yıllarca bu rüzgarlarda yelken çatlattım
Niye sana zamanında rastlamadım
Düşlerin musonlarında binlerce kez parçalandım
Yağmalansa da her savaşta kamaralarım
Definemi sana sakladım.
Ey, her gün özgürlüğünü kulaçlayan
Kolla kendini balıkçı ağlarından
Sensizliğe katlanamam

IV

Syrene… Güneşin esrik kızı
Dalgakıran bir ömür benimkisi
Omuzlarımda t/onlarca ağırlık
Sarnıçlarımda yüzyılların özlemi
Bu kaçıncı girdap tutkusuna kapıldığım?
Kanamıyor artık,
Nasır tuttu yaralarım.
Syrene, gel seninle maviye kardeş
Kırmıza tutkun olalım
Dip akıntılarında suların
Sonsuz yolculuklara çıkalım.

V

Syrene… Tanrıların kıvılcımı
Ufkun bittiği yerde bulutlarla oynaşan güzel
Ak mercan çalıları üstünde
Rasada çıkıyor düşlerim
Kristal bir fanusta kesildi bileklerim
Ey, her kızıllıkta bakışlarını çiçeklendiren
Nicedir İyonya’nın gülleri ağlıyor
Acıdan barınaklar yaptı insanlar
Ne zaman sevdalı barikatlar kursa tomurcuklar
Şahlanıyor yüreğimdeki kısraklar
Bilirsin, geçit vermez kayalar

VI

Syrene… Cennet bahçelerinden kopup gelen karanfil –
dudaklı tanrıça
Konuşur dalgaların sessizliği
Sensizliğin o engin denizlerinde
Ey, gökkuşağının sunaklarına sevdasını nakışlayan
İnce bir hüzün sızıyor gözlerinin alacasından
Fenikeli bir kalyonun sevdası benimkisi
Özlemler menevişliyor zaman.

VII

Syrene… Anaforlar tutkunu
Terkisinde pul pul hüzünler yeşerten güzel
Midye kabukları kanatıyor geçmişi
Güvertemde hantal pabuçlarıyla
Dolaşıyor gemici hayaletleri
Ayyaş limanlarda örselendi gençliğim
Sen, dibe vurmuş kederler yoldaşı
Rüzgârında savrulursun küllerim

VIII

Syrene… Syrene… Ah Syrene
Issız iklimler tutkulu sevdalar tiryakisi
Varsın Olympos’un tanrıları
Kıskansın seni
Haramiler kuşatsın
Lazkiye’nin limon bahçelerini
Yüreğim bir yanardağı ağzı
Kabuk bağlamıyor acılar
Güneşe yakınlaşıyorum yokluğunda
Gövdemde kocaman yanıklar.

İnsan yüzlüm, büyülü deniz fenerim
Gözlerin betimsiz bir ıtır çiçeği.