Süzgeç Gönüller Şiiri - Hatice Yanık

Pervasız sancılar bunlar
Bir çınar doğuruyor toprak
Kan gövdeyi götürüyor
İnsan kıl payı kurtulur mu hayattan

Kırılgan sırça eylemlerimiz
Yankısı yok sövmelerimizin
Hiç yolunda gitmedi hayat

Demli çay burukluğu var ağzımda
Senden kalan çocukları vurdum

Uzun bir oya oldu gidişler
Baştan başlayıp başa dönen

Dolmaz mı nehir yatağı
Varmaz mı dersin denize
Rüzgara karşı uçulur mu?

Göğün altı üstüne geldi seni özlerken
Dünya talan olup bana bölündü
Ben özledim
Çocuklar açtı gülüm
Aç çocuklar sıska gülüyordu
Sen hep dünya işlerinde
Kimse bilmezdi ben nerdeyim
Süzgeç gönüllerden geçiyordum
Ölümden daha acı ne var öğrendim

Atmaya kıyamadım
Atık hasretler birikti çekmecemde
Göğsüme serildi
Mor gözenekli geceler…