Suzanna Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Bu şiire bir hikâye yazma gerektiğini anladım. Suzanna, çok güzel şeyler yaşadı sevdi sevildi; bir gün, burası bu vatan çok güzel ama benim değil dedi.. Kal demelerine rağmen tutup kendi elini gitti. En büyük aşk özgürlük, en büyük aşk vatan, en büyük aşk; aile, doğup büyüdüğümüz yerde karnımızın doyduğu yerde ve yaşarken, en mutlu olduğumuz yer baba ocağı anne kucağı idi. Suzanna bu yüzden gitti... Bir kitap okumuşdu: güzel bir ismi vardı kitabın, 'yüreğinin götürdüğü yere git' diyordu yazar. Şimdi okurun elinden tutup bir labirente sokuyorum, onlar belki de yorgun aydınlık gördükleri ilk odaya gidiyor ayakları, karmakarışık koridorlardaki karanlık odalara gitmek akıllarından geçmiyor kısa yoldan kestirmeden sonuca varmak gizemi çözmek de o kadar kolay olmuyor. Oralarda ne vardı diye kimse merak etmiyor haliyle... Sonuçta öyküye yatkın kalemimin kurgusu ile yazdıklarımın şiir mi, öykü mü ne olduğu sorulacak olursa, herkes ne görüyorsa o dur! Ne anlatıyor diye sorulduğunda ise kafa karıştırması muhtemeldir. Herkes bir şeyler bulmuş veya bulmamıştır kim ne anladı der, ısrarla soracak olursak; okurun ne anladığı onun için çok ta önemli olmadığı gibi, kıymetli zamanından da çalmış oluruz. Güzel bir hafta sonu dileklerimle...