Suzanna Şiiri - Zeki Uçar

Hani;
Sevmek ve sevilmekten başka
Bir şey düşünmeyecektik
Suzanna!...
Ayrılık ve ölümün de varlığından habersiz;
Bir ömür yetmeyecekti bize!...
Hani;
Terkedilmiş bir deniz kıyısındaydık ikimiz;
Ay ışığının sularda yüzdüğü bir gece vakti,
En güzel bestelerini sunarken geceye,
Börtü, böcek;
Sen de ilk aşk çağrını yineleyecektin bana
Suzanna; mahcup bir fısıltıyla...
Sonra dalgalar,
Tensel bir dokunuşla kıyıya vuracaktı bizi;
Ve kumsalda yalnız ayak izlerimiz olacaktı,
Usulca örtünmüş dudaklarımızın
Açılışında saçılacaktı
İlk ışıkları güneşin...
Robenson’ları yeniden yaşayacaktık bu çağda
Hatırlarmısın suzanna !
Bazen bir nisan akşamındaydık seninle
Hani yağmur delicesine yağacaktı
Tanrı oziris’ in gözyaşları gibi
Gök gürültüleri bir o kadar hoyrat
Bulutlarda bir merasimdi Kuzeyden Güneye
Sonra bir şimali rüzgar
Tatlı bir korku ekleyecekti ardısıra
Hani o an susayacaktık birbirimize
Suzanna!
Ve perdeler çekilecekti göğe
Bir daha aralanmadan...
Bazen karlı bir kış gecesiydi
Yaşadığımız;
Her taraf sakindi, çıt yoktu
Bizden ve gecenin sessizliğinden başka
Başımızda pembe bir sevda bulutu
Üstünde şeffaf bir gecelik olacaktı kar beyazı
O erişilmez anın koyu lacivert fonunda
Hani iğreti bir keçe üzerinde olacaktık seninle
Hani şöminenin koru yansıyacaktı geceliğine
Suzanna !
Bir nar çiçeği kırmızılığında
Birde vokal ahenginde
Ateş böceklerinin valsı
Sonra başın geride,
Kirpiklerin devrilecekti
Saçların sarkacaktı omuzlarından
Bakışlarımın fon ışığında
Travertenler misali
Sonra derin bir heyecan
Saracaktı tenimizi
Mor seherde ürperen gelincikler gibi
Ve sen kollarımda
Tepeden tırnağa nefes kesilecektik
Hani ter tanecikleri kristalleşecekti
Alınlarımızda...
Akşam utancıyla
Adın bir antik çağ uygarlığı suzanna
Ama biz,
Yeni bir uygarlık
Yaşayacaktık seninle...

1983