Suzân Şiiri - Leylâ Usta

Yaşamdır şeceresi hükmün yoktur ismine,
Manasında boğulan, ezilen, çöken sensin.
Pusluda olsa aynan dengin çoktur cismine,
Bugünün yazgısını maziye eken sensin!

Sonsuzluğun ruhuyla arındırsan içini,
Sadece sükût yetmez, özdür onun biçimi,
Akıl veren her kulun örnek ise seçimi,
Aldığın örneklerin soyuna çeken sensin!

Beş vakit tekrarlanır, insan cihanda mihmân,
Titredikçe beş duyu hüdâya döner iman,
Bunca efsun içinde hâlâ diyorsan aman,
Ebedi mabedini diliyle yakan sensin!

Her can veda ederken, ardında yaş bırakır.
Kimi döneceğim der, kimi bir taş bırakır.
Yetim kalmış bir yürek, eğik bir baş bırakır.
Vebalin ilmeğini boynuna takan sensin!

Ne ak uyur sinende ne yanağa küskün lal,
Nereye dönsen hüzün nereye dönsen melâl,
Gayrı meşru saltanat, sanma ki sana helal,
Haramın tetiğiyle kurşunu sıkan sensin!

Zalimin sonu züldür, ismin bu yüzden suzân!
Sanma ki bir bilgedir, melektir bunu yazan,
Menfaat alkışıyla yalan dünyada azan,
Dünyayı cennet sanıp, tamuya bakan sensin!