Suyun Duruluğu Şiiri - Deniz Ercivan

İçime bir kuyu açtım
Çocuklarla doldurdum içini
Ayaklarına ağır taşlar bağladım
Misket ve çelik çomağın
Ki sektirip tekrar keder
Bozulmasın diye suyun duruluğu

Hiç bitimsiz ve her sanıltıyı
Gece yarıları sanıyordum
Dilin tek uğraşı her söze bir lakap
Uydurmakdı
Zaman da göz bağlamak koymuştu
Hayal kurmanın adını

Ve hep heder olmuş eller
Yüzümün astarında
Zor aşınan bir pazen gibi ben de
Hiç bakamadım hayata

Kemirgen kurttu hatta bir baykuş
Yüzseksen derece hep arkaya
Dönüktü başı

Duruşum hep
Kış sofralarına uygun
Biraz tuz, biraz sirke,
Bir kaç diş sarmısak
Bir lahana turşusuydum
Hep öyle kuruldum
Annemin kucağına
Hayatın ortasından yuvarlanan bir sepet
Hayat, bana değil
Ben ona biraz elma, biraz armut...

İçimin kuyusuna bir ben attım işte
Ve eskilerle bozma dedim bana

Suyun durgunluğunu...