Suyun Dostluğunda Şiiri - Hasan Türkistan

Susamıştı dostum,bilmez ki suyun sahibi.
Kendi su iken, suyu arar işin garibi.

Dostluğunun damlası,ruhumu serinletir.
Akışında saflığın, suyunu kim kirletir.

Bakınca içi görünür,berraktır duruşu.
Açıktan sayılırdı,kalbinin her vuruşu.

Bakarım yüzüne,kıpırdamaz hiçbir yerin.
Anladım ki tefekkürde,mevzular çok derin.

Akarken suyu,gönlümün gölgesinde sessiz .
Kalbimiz ülfet eyler,konuşuruz nefessiz.

Dalgalar boyumu aşınca,yetişen hızır.
Sakinliğine sığınırım,ararken huzur.

Bencillik kurup bekler,nefsin bendine pusu.
Akışında gelmez elbette,suyun uykusu.

Bazen yatağına sığmaz,duyguları coşar.
Aklını peşine takar,hayaline koşar.

Binmez sırtına damlalar,içindeki suyun.
Kölelik bilmez,kendi kazanıp yemek huyun.

Sanma dostluk,suyun yüzünde gezen köpüktür.
İnsan olana, omzunda mukaddes bir yüktür.