Suyun Başında... Şiiri - Burhan Kale

Utanıyorum;
Çiçeklere güllere
Kanadı kırık güvercinlere
Kıyanların yerine
Utanıyorum...
Baharları
Kışa
Umutları
Kuşa
Çevirenlerin
Yerine
Utanıyorum…

Utanıyorum;
Ellerinde kan kusan silahlarla
Silahları oyuncak sanan çocukların
Gülümsemelerini çalanlardan
Üstlerine doğan aydan
Utanıyorum…

Utanıyorum;
Bir dilim ekmek bulamayanlarla
Ekmeği dilimlemeden çöpe atanların
Birlikte yaşadığı şehirlerde
Yaşamaktan…

Utanıyorum;
Dilinden anladığıma bin pişman olarak
Yükselen binaların
Farkına bile varmadan
Aralarında
Kalan insanlığımı
Sırtımda yük olarak
Taşımaktan
Ve
Öylece
Yaşamaktan…

Utanıyorum;
Kıyımlarından zalimlerin
Vicdansızların korkusuz hallerinden
Gözü olanların yüzsüzlüğünden…

Utanıyorum;
Korku ile kazdıkları dehlizlerinden
Kan ile doldurdukları nehirlerinden
Din adamlarını bile geçirerek
Firavun için yardıkları denizlerinden
Katilleri alkışlar içinde geçirmelerinden
Utanıyorum…

Ve
Kara niyetleri ile karanlığı besleyenlerin
Aydınlık şarkıları söylemelerinden
Davudi seslerinin arkasına gizlenmelerinden
Yüzlerini gizlemek için
Yusuf yüzlü maskeler edinmelerinden
Fidanlara kıyanların
Ağaçları kutsamalarından
Utanıyorum…

Bırakın;
Denizlerin tuzlu sularına
Ellerinden tuttuğunuz tutsaklardan olmaktansa
Denizlerin köpüğü
Balıkların pulu olmayı göze alacak
Her şeyin Rabbine sığınacak
Balığın karnındaki peygamber gibi
Bir akşamüstü
Sahili selamete çıkacak
Ve
İnsanlığa muhtaç olduklarını sunacak
Dünyanın karanlık semalarına
Yeni bir ufuk açacak
Olanın
Bir kelebeğe dönüşmesi için
Yolları açın
Bırakın…