Suyumu Bulandırma (kıssa)

Günlerin birinde aç, aç gezerken,
Kurdun hayalini kuzular süsler…
Açlıktan bitip de candan bezerken,
Duyulmaz bir türlü kokular, sesler…

Gittikçe çözülür dizinin bağı,
Aktıkça süzülür gözünün yağı!
Gezdikçe bezilir yörenin dağı,
Acıyı hisseder dokular, kaslar…

Son ümitle yüksek tepeye çıkmış,
Etrafta her tümsek, dereye bakmış!
Av bulacak mutlak, kafaya takmış,
Pür dikkat kesilmiş kulaklar, kaşlar…

Ümidi kesmişken bir de görsün,
Reva mı dağların keyfini sürsün!
Derede kuzuya der ki, ne hürsün
Kurda şahit olur bulaklar, taşlar…

Suya kanmak için girmiş dağına,
Körpe kuzu düşmüş kurdun ağına!
Av olmaya gelmiş tam ayağına,
Sevinçten ışıldar dudaklar, yaşlar…

Yavruyu avlamak emek istemez,
Bahane bulmadan yemek istemez!
Karizmam çizilsin demek istemez,
Kuzuyu gür sesle azarlar, haşlar…

“Uzaklara gidip canın yormadın,
Suyu bulandırdın bana sormadın!
Beni gördün ama yine durmadın,”
Hemen işe başlar tırnaklar, dişler…

Pir-î Fanî der ki; fiyat belliyse,
Ödenecek bedel, diyet belliyse!
Sonucu değişmez niyet belliyse,
Zillete düşse de ayaklar, başlar…