! Suya Karışan Şiiri - Elif Kızıltaş

Bensiz karanlıklarından sıyrılırken ruhum, sarsıntılar içerisinde ilerliyordu, ona zararı yine ben olan efendisi veriyordu… tabiatında altüst olmuş değerlerle yarım yamalak büyürken okyanuslara taşıyordu o çok güvendiği aklıyla elde ettiklerini, zamana akıtıyordu…
Yaşamadan bilemezken insan duygu denilen denklemleri tutturamazken o bir kartezyene sığamayacak kadar büyük ve değişmezde değildi, sonuçların akıbeti kadar tedbirsizdi,
Bilinmezdi belki ama ne kadar bilinmezse de o kadar belirgindi bu yüzden zeytinyağı gibi hep yukarılardaydı ama onu ondan başkası da taşımazdı…
Su…
O halde
Ört gecelerimdeki karanlığı
Ört ki sana dokunmaya cesaretim olsun
!

13.02.2008