Henüz dokunmamıştı bahar tenimize
Hüzünlerimizin rengi daha solmamıştı
Taze ıtır kokusundan dizeler şiirlerimize
Deste deste karanfiller dizilmemişti
Kanatılırken dahi esrik bir gülümsemeyle yaralarımızdan
Dağınık hayallerimizin üstüne tuz serpilmemişti
Henüz çok azdık, azdık ve rengimiz yarışabiliyordu mimiklerimizle
Göz bebeklerimizle oynama hastalığımız vardı bizim
Kirpiklerimizden aşağıya süzülemeyen yaşları vardı gözlerimizin
Çıkış yolu bulamamış ezgileri vardı yüreğimizin
Ve gözlerimiz, hayretlere ayarlı çocuklar gibi şahandı
Feri sönmemişti, alevi kavruk bir ateş idi sözlerimiz
Sözlerimiz vardı bizim denizlere meydan okuyan, ummanlara...
Yedi yelkenliler dahi başedemezdi rüzgarlarına.
Ya aşklarımız,
En meraklı dokunuşlar dahi
Saygıyla ürperirdi karşılarında
Henüz çocuktuk, yılgı yanaşmamıştı
Kurşun atamamıştı şehir uçurtmamıza
Solmasın diyeydi rengi hüzünlerimiz
Gülücüklerimiz kimseye açmamıştı daha
Ayıpsanan birşeydi yine de dulluk
Çocukluk rüyalarımda
Şakaklarımıza yalnızlık dökülür,
Saçlarımıza utanç takar oynardık çocuklarla
Yine de büyürdük Sabahatla
Ferahat sokulurdu sonra oyunlarımıza
Daha sonraları tabii...
Çarşı camisine oyunlarımızı sokmamıştık henüz
Benimse alnıma yazılmamıştı yalnızlık,
Medihaya dulluk,
Yetimlik kızlarına...
Dökülmemişti henüz eteklerimizden taşlar
Gülümle beş taşı oynadığımız zamanlar
Ve ayıplanmadığımız
Kayıt Tarihi : 24.12.2005 23:22:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiir; Siirt'te, 80'li yıllarda yaşanan çocukluk yıllarımın bende en çok iz bırakan yönlerinden bir kesit sunuyor. Bir toplumsal vakıa olarak Dulluk ve çocukluk rüyalarını bozan, oyunlarını belirleyen ergen takıntılarının ilk izlerini anlatıyor.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!