Süveydam Şiiri - Emin Fidan

Yüzüne sürgün olduğum kadın,
Söylenmemiş şarkılar kadar güzel,
Yaşanmamış şiirler kadar içten,
Adanacak bir hayat kadar ölünesi…

Dilimde “İyi ki”lerle, geleceğe dair “Belki”li umutlarla sana geldim.
Umut kanıyorum damla damla,
Ama olsun,
İnsan çekeceği çileye âşık olurmuş.

Keşke seni bir nefeste içime çekebilsem,
Keşke kokunu öpebilsem,
Sana her bakışım ürkek,
Sensizliğe yoruldum.

Seni göğüs kafesimde saklarım,
Kimse göremez o güzelliğini.
Gözlerime mühürlüyorum seni,
Hayatımın her saniyesine zerre zerre senden serpiyorum.

Sabah güneşini senle doğurmak,
Akşam da senle batırmak istiyorum...
O batırdığımız güneşin bıraktığı karanlığı,
Dolunayımızla aydınlatmak istiyorum..
Ve sen kadın;
Benim yaşamam gereken her şeyi yaşayabileceğim tek şehir,
Sığınabileceğim tek liman,
Isınabileceğim tek güneş,
Islanabileceğim tek yağmur,
Serinleyebileceğim tek rüzgar,
Mutlu oluşlarımın adısın bundan sonra.
İçimdeki çığlıkları bastıran sen,
Dışa vurduğum haykırışlarım oldun.