Süveyda Şiiri - Selçuk Arslan

Süveyda
Bugün bir zorlukla gözlerim aralanıyor.
Sırtımda bir dağın yükü var
Yüzümde bir karartı dolanıyor.
Birşeyler geçmiş içimden
Bir tren birşeyler götürmüş yüreğimden
Bu bendeki eksikliğin adı
Bu bendeki eksik parça...
Süveyda
Dilim varmıyor anlatmaya
Zorlama beni ne olursun
Kelimeler diken gibi saplanıyor bağrımda
Yokluğun.
Gidişinin adı nedir ki süveyda
Heybemde hiçbir kelam kaldıramıyor bu ayrılığın yükünü
Gözlerin süveyda
Gözlerinin içindeki bakış nasıl anlatılır bilmem ki
O gözlerin  varya
Şahikalarımın uçlarında bir güvercin olurdu.
Gözlerin süveyda
Denizi ve göğü içine almışçasına.
Gözlerin bir ölüyü mezarından kaldırırcasına
Süveydam
Bağrımın toprağında yeşeren çiçek.
Ufuklarımın çizgilerine değen herşeyim.
Sen gitin
Bu şehrin tüm anıları
Gidişinin depremiyle sarsıldı.
Bir bir döküldü yüreğimin ortasına
Şimdi yüreğim senin anılarından oluşan bir moloz yıkıntısı
Evimde yıkıldı.
Yanmıyor güzeliğinin lambası.
Duvarlarımda asılı resimlerin de yok artık.
Nasıl kıydılar o resimlere.
Benim elim dokunmaya varmadı.
Süveydam.
Benim bahçemin en nazide çiçeği
Gidişin bu bahçeyide ateşe verdi.
Artık sulamıyor kimse bu kurak toprağı.
Kokusunu senden alamayan çiçeklerim de öldü
Bir bir düştüler mezarlığa dönüşen yüreğime.
Şimdi yeşermiyor hiçbirşey içimde.
Yani süveydam.
Giden sen değildin.
Giden bendim.
Giden benim ruhumdu.
Yanan benim umudumdu.
Yanan bizdik.
Süveydam.
Herşeyim.
Bahçemin en güzide çiçeği
Olmasanda yanımda
Sen hala bahçemsin.