Süveyda Şiiri - Onur Kılıç 2

Süveyda

Bir sessizlik çökerken gün batımına,
Adını fısıldadım rüzgârların koynuna.
Sevdan usulca sızdı kalbime bir gün,
Ve o gün, dünya daha bir güzeldi benim için.

Yüzündeki tebessüm, baharın ta kendisi,
Gözlerin huzurun en derin deryası.
Bir çiçeğin ilk tomurcuğu gibi narin,
Baktıkça kalbimde filizlendi en saf sevgin.

Konuşmazdım çoğu zaman, anlatamazdım,
Dilime değil, kalbime saklardım seni.
Zira bilirdim; bazı sevgiler sessizdir,
Ve sessizlikte büyür en büyük sevdalar.

O tebessüm vardı ya, o tebessüm Süveyda,
Dünyayı unuttururdu bana.
Her gülüşün, kalbimde bir ışık yakarken,
Bir gün söneceğini nereden bilebilirdim?

Kalp güzelliğin vurmuştu ruhuma,
Sanki melekler iz bırakmış yüzüne.
Ama hayat ayrılıklarla dolu bir yol,
Senle varmak istediğim o düş şehirleri,
Çözüldü ellerimden, tek tek kayboldu.

Bir vedanın kıyısında bekler gibi şimdi,
Hatıraların yankısı, vurur geceme.
Dün ellerimde tuttuğum o sıcaklık,
Bugün soğuk bir rüzgâr gibi eser içimde.

Ne sen suçlusun ne de ben,
Bazen yollar ayrı düşer; hikâye böyle biter.
Ama sevgi dediğin şey bitmez Süveyda,
O bir hüzünle dursa da kalpte,
Bir nefes gibi taşınır, ölene dek gizlice.

Şimdi yüzünü hatırlıyorum,
O sonsuz tebessümü ve derin sessizliği.
Adın bir duadır dilimde,
Ve kalbimde kalan en güzel hüzündür seni sevmek.

Süveyda…
Gözlerin hâlâ aklımda,
Ve sevdan,
Ömrümün en uzun sessizliği...

Onur Kılıç