Ben bir yarasanın doğuştan kör olan gözleriyim ve ben yarasanın çırpınmakta olan kanatlarıyım... İki kanadım var benim: ihanetle hezimete uğrayan ve ihanetle yaşamaya alışan -alışamayan- cürretkar kanatlarım var benim... Kanatlarımı dün gece kırdım Süveyda! Kanatlarım kırıldı, gözüm senden başkasını görmüyor! Kalbimde bir çıtırtı ve heyelan. Kalbim sen diye atıyor, çırpınıyor sanırsam, durduramıyorum Süveyda, durduramıyorum...
Bir anlasan beni Süveyda: gözyaşımı silkelerken döküverdiğim anılarım ve de hiç yaşanmamış olan kabuslarım kir tutmuş; gece terini astım, kendimi derine astım. Kurutamıyorum/Kurtulamıyorum...
Ağacın kurumuş dalında yeşermekte olan yaprağın incinmiş haliyim şu aralar. Rüzgar esmiyor; yalnızlığımla geberiyorum, çığlıklarımla (y)anıyorum...Eyvah, eyvah sönüyorum Süveyda. Yetiş! Korlandır artık dibimde yanan sözlerimi. Benimle birlikte yan, birlikte ateşin gölgesine kurulalım: tam karşımızda duran hülyalar derinden vursun kıyımıza, martılar birer birer ölsün, içimdeki amansız bak-teriler birer birer dökülsün, sadece, sadece ikimiz Süveyda! Sadece ikimiz şiirin son mısrası olalım.
Birer çatlak oluşuyor kalbimin köşesinde; içime kanıyorsun, kanımla birlikte aktığını görüyorum damarlarımdan, kalbim ortadan ikiye çatlıyor. Dayanamıyorum Süveyda... Ki bazen kadehimdeki allı şarabıma benziyorsun, dökülüyorsun içime, damla damla, Süveyda, Süveyda...
Tamamını Oku
