Süveyda. Şiiri - Rasim Yılmaz

S Ü V E Y D A

Sözlerim Süveyda,
Belki de uçsuz bucaksız çöllerin savurduğu
Bir gölgenin ayak izleridir.

Acıyı çok içtiğimden midir nedir
Canıma dokunan her şey ben kesilir
Ben ise sen kesilirim Süveyda.

Kalbimin kara lekesi
İçimde filizlenen tomurcuk
Kavuşamadım ya sana kuş gibi çırpınır nefesim
Damıtılmış bir sevdadır oysa
Sana olan masum hevesim.

Asma yüzünü öyle,
Bunu sadece sen değil, hiç kimse bilmez.
Ve hiç kimse önemsemez gölgesini
Gece, güneş çekilince anlar kıymetini
Ben seni gün doğarken sevdim Süveyda
Şafaklara sarıl hadi.

Kendi yazdıklarıyla içini susturan birini tanımadıysan
İşte o benim.
Senin yüzün asıldı ya, bir de beni düşün
Ölümlere acemi yüreğimde, sürekli asıyorum kendimi
Ne olur;
İmamesi sen olmayan desturlara yaslandırma,
Elinin tersiyle itme, kesip atma ayaklarının altına beni.

Sensiz neylerim
Anlıyorum deseler de asla anlamazlar,
Kimseler sen değildir
Acını hissediyorum kim diyebilir.
Bir iç açımlıktır söyledikleri
Herkes kendi uçurumundan düşer bilirim.

Aşk!
İçindeki son bahara kurban etmektir kendini
Ne ağaç dalında kalır taze bir yaprak
Ne de takvimlerde buruşur günler
Zaman, acıtarak söke söke koparır da gider
Geriye aynalarda solgun bir yüz
Ve gidişlerin ardında takılmış gözler bırakır
O an unutur düşlerini
Yanağından süzülen göz yaşında boğulursun..
Dönüşlere gelince
Benim yolum tektir
Dalarsam o yolların rüyasına
Düşersem sensizliğin uğultusuna
Kaldır beni, kaldır Süveyda...

Şimdi gitmeliyim
Duraklar beni bekler
Bir gün kavuşma ihtimali ile
Geceye uyanacağım
Biliyorum çok yoruldun
Uyuyacak olursan eğer
Susadığın zaman uyandırırım
Sesim ulaşmasa bile
Kapatırım gözlerimi Süveyda
İçimde seyrederim seni
Ağlayan bir abdal la...

30.08.2014