Süvari Şiiri - İsmet Can

Tek ses duyuluyordu kulaklarda
Yağmurun çisenti sesi
Yürekleri delen vuruşlarından çıkan uğultu sesi

Çamur içmişti su
Suya kanmıştı; toprak

Birikinti oluşmuştu milyonlarca damladan
Çarıklı ayaklar içinden yürümüştü, aldırmadan
Sırtlarda ki çullar erimişti, Yağmurun ıslaklığından
Süzülürken ayak uçlarına kadar

Bir at kişnedi korkarak
Ve süvari indi atından
Yağmur birikintilerine basarak
Dar'a yürüdü çatık kaşlarla
Ağır adımlar ve sert bakışlarla

Başını kaldırdı usulca, göğe doğru
Sert bakışlarına çarptı, yağmur damlaları
Göz bile kırpmadan baktı öfkeyle
Yağmura rağmen
Oysaki çökmeye namzetti, kerpiç evlerin saman damları
Onca yağmur suyunun ağırlığına dayanamayarak

Bir kaç adamın cesedi sallanıyordu, darağaçlarında
Sebepsiz suçları boyunlarında asılı

Gizli gözler hissediyordu üzerinde süvari
Etrafta ki ev pencerelerinden
Ve izleyicilerin yürekleri acıyla basılı

Duygularını içine gömdü atlı
At, bir kez daha kişnedi
Sıyırdı kılıcını kınından
Ateş yanan gözleriyle süvari
Art arda çaldı çanlar, ölüm sessizliğinde
Yalın kılıcın, damlalardan bir kaçını kesti hava da
Ve ardından cansız boyunlara dolanmış ipleri

Süvari
Soğuk cansız yüzlere baktı
Direniyordu hala, duygularını gömmeye

Ancak
Meydan okuma zamanı gelmişti
Bir ok sıyırdı sadağından
Fırlattı kale burçlarının arkasına

Çanlar çalmaya başladı yine
Atına binerken süvari
Ölüm, vaktinin dolduğu yer bekliyordu onu
Avalon'un sessiz dumanlı yolunda
Ezan sesleri duyulurken