Sütçü Amcalar? Şiiri - Nahit Can Aydın

Ve her güzel şey yok oluyordu git gide
Çocukluğumuzun İstanbul’a bakan
Dar sokaklarında bir şeyler eksikti.
Gülümsediğinde yaşamanın güzelliğini hatırlatan,
Sırtlarında güneşi yansıtan,
Çocuklara nasihat kaplamalı gofretler dağıtan!
Günün müjdecisi
Yaşlı sütçü amcalarımız… Nerdesiniz?
Sütçüler:
Bir sabahın yorgun gezginleri…

Kapısından günü içeri alan
Ve “sabah merhabası” teyzelerin güler yüzlerinde,
İçerden gelen çocuk sesiyle irkilen telaşlı bakışlar.
Ellerdeki taslara boşalan sütün berraklığında dertler boğulur…

Sütçü amcam! Yorgun eşeğine kızmış çeşme başında
Kavurucu güneşten kasketinin altında terlemiş saçsız başı
Yorulmuş, belli edemiyor!
Sütçü amca diye eteğine yapışan çocukların saçlarını okşuyor şefkatli parmakları

Bir sabahın izini sürer sütçüler!
Evde bebeler bekler!
Evde hastalar bekler!
Sütçü amcalar artık fabrika kapısında iş arar olmuş.
Ve pastörize edilmiş sabah merhabaları