Susuz Kaldım Şiiri - Ahmet Pekiyi

Sıcacık yuvamdı gül kokulu bedenin.
En mutlu insandım sarılınca beline.
Vücuduma temas edince narin tenin.
Kapıldım sanki ben aşkın ulvi seline.

Mest oldum baktığım her an güneş yüzüne.
Sarhoş etti beni ağzından içtiğim mey.
Çocukça güvenle uzansam da dizine.
Mematı beklesem ve can versem peyderpey.

İpek saçlarınla kuşattın kaderimi.
Gönül kalendeki tutsak bir süvariyim.
Kalbine yaptım ben dönüşsüz seferimi.
Sevdanın mecnunu olan tek havariyim.

Gözlerinin engin, masmavi denizine.
Boğulmayı göze alıp delice daldım.
Giderken sılamdan gölge gibi izine.
Aşkında yok olmak için kendimi saldım.

Dudağında kaldı sen giderken nefesim.
Öpmezsem bir tanem inan ki yaşayamam.
Mangal olup yandı bak şu göğüs kafesim.
Firakınla geçen her gün büyüyor yaram.

Ey Can susuz kaldım ne olur bir damla su.
Kuraktan çatlamış toprağıma hayat ver.
Ölümden soğukmuş yar sensizlik duygusu.
Dön ve tut elimden bunca ıstırap yeter.