Susuyorum,yanıyorum,yağıyorum,bilmiyorum

hafif bir rüzgar esiyordu o gün
kar belleğimizde beyaz ve masumken
birbirimizi kaybetmekkten korkuyorduk
aslında sadece ben korkuyordum
Ankara soğuktu
senin ise gözlerin sıcak
yarın olmaz desende bu güneşin
aşk canım ellerimdeki aşk güneşten daha ışıltılı
kavuşamasakda
sevmesende benim kadar
gemileri seyre dalıp hüzünlenmesende
bu romantikliğin içinde olmasanda
seviyordum seni işte
can acısı gibi
kar gibi
beyaz gibi
ıslak buharlaşan dürtüler gibi
sonra yeniden yağan dürtüler gibi
seviyorum seni işte
kurtulunmaz düşlerde
siyahlığını çıkardıysan bu karanlığın
bu boğuntulanan gülüşlerin niye
uzaklarda şehirler doğdu senin için bana yalnızlık dolu
tren garlarına yine kar yağdı
üşüdü sokak adamları ben üşüdüm
ardından bir şarkı girdi bu fakir sevgisizliğin içine
eski ayakkabılarıma
taraksız saçlarıma
amaçsız dudaklarıma
bu kendime acımalarıma
tarihinde hatıra dedikleri geçmişlere sığınan bedenime
oysaki bir akşam bir kavşakta bekleyecektim seni
gelmeyeceğini bilerek
bu buharlaşan dürtülerle ben
kendi elimle serseri olacaktım
ya canım
böyle duygusallıklar çektimde
beni bir odun parçası sanmalarına isyan ettim işte
oysa ki her odun yanardı kül olunca kendini arardı
adımlarım beni gizliyemiyor şehirde
buharlaşan dürtülerle
yamur gibi yağıyorum tavan aralarına
kaldırımları ıslatırken göz bebeklerim ağrıyor
susuyorum
yanıyorum
yağıyorum
bilmiyorum