Susuyorum! Şiiri - Yusuf Ziya Leblebici

Sevmelerden eser yok,
Ne sevdalar kaldı uğruna yanılacak,
Ne de dünyayı yakacak…
Ne mahkum kaldı yüreğe atılacak
Ne de plangalar takılacak…
Yalanlar, gerçeği sırtından hançerledi
Gerçekler gün be gün içerledi…

Davalardan eser yok,
Ne kavgalar kaldı, düşman karşısına çıkılacak
Ne de dost görünenlerden artanı
Düşmana saklayacak

Değişti her şey
Dişliler önüne geleni öğütüyor
Kendi mayasıyla hamurlaştırıp
Düzenin içine sürüyor
Bu gözler görüyor
Bu beyin algılıyor
Bu dil susuyor…

Hafif bir esintiyle dağlar yıkılıyor
Dereler ırmaklara meydan okuyor aynalarda
Güneş, güneşliğini yapamaz oldu
İklimler dengeyi bozdu, ben susuyorum

İğnelese de atmosfer bağırmam için
Susuyorum çığırtkan havaya inat
Tenimin dikenlerinin arasında
yumruklarım sıkılı, dişlerim gıcırtılı
Susuyorum var gücümle

Dolu cüzdan galip geliyor duygulara
Dostlukları satın aldı nankör para
Sevgi yüreğe değil markalı urbalara
Şuramda bir yara, ben susuyorum

Köpeklerin hırladığında susuyorum
Pazarlamacıların kapıya gelip
Beni bana satmaya kalktığında
Tezgahlara düşüyorum allanıp pullanıp
yanımdaki eşantiyonlara şaşıyorum!

Harem kuran ağaları
Ve altına yatanları gördükçe susuyorum
Susuyorum bağırmanın inadına
Çatlayan ar damarlarını gördükçe
Ve o damarlardan şerefsizlik süzüldükçe
Susuyorum

Duvara yaslandığımda sırtımın yandığında
Karşımdakinin makyajını başka biri yaptığında
Susuyorum

Tilkilerin kümesleri parsellediğini
Makamın sevgiye tercih edildiğini
Ezeni, sömüreni, öldüreni görüyorum
ama susuyorum

Şiir fabrikalarında bacaların pembe tüttüğünü
Kalemlerin açık artırmaya çıktığını
En acısı, beyinlerin satıldığını
Sayfaların çorak bir toprağa büründüğünü gördükçe
Susuyorum

Susuyorum susmak boşa konuşmaktan
daha tehlikeli ve eyleme bir zemindir
her saniye yivlere sürülen cila
her dakika kovana basılan barut
gün gelir ses bırakır volkanlara

Biz volkanlarla konuşuruz ancak
İşte o zaman kıyamet kopacak!

“Çocuklar yarınlarda patlayacak”