Susuyorum Şiiri - Nuray Sarac Koparal

Yorgunluğun kollarında
Genç bir delikanlıydı O!
Hem solak,hem kıvırcık
Hem mavi gözdü...
Kanı bile negatifti...
Olmazların içinden oluverdi...
Öyle Asi,öyle Yaralı,öyle Yalnız ki,
İçindeki çocuğu bir bana emanet etti.
Dalgalı bir deniz,
Patlamak üzere olan bir hava gibi...
Bazen üşümüş bir kedi
Belki de Annesi sanıyor beni...
Huzur diyor kafasını yasladığında
Bu hayat benimle geçecek sanıyor...
Yaklaşıyor,sokuluyor,durgunlaşıyor...
Seviyorum diyor...
Bir kırılıyor,bir öfkeleniyor,
Sonra bocalıyor...
Dimdik duran çocuk,yeni adım atan
Bir bebek gibi çaresizlik yaşıyor...
Korkuları var,saklanmıyor...
Bir düğüm oluyor,bir çözülüyor...
Ne istediğini bildiğini sanıyor,
SEN diyor...
Ama yollar öyle dikenli ki;
Bir diken batıp ta canı yandığında
Ağlasa da o dikeni kendi çıkaracak
Bunu görmezden geliyor...
Gitsin istiyorum!
Çünkü ilk kez bir yanlışın
Doğru olmadığını görüyorum...