Susuyorum Şiiri - Hasan Odabaşı

tuhaf bir teslimiyet
başsız gövde yada ölüm gibi sana susmak

gassal elinde meyyit misali
susup sen sadece sen olmak soğuyup taş kesilip de

eyvallah...

sensizliğe uyanacaksam bil ki ölürüm
seni seviyorum son nefesimi verip öldüğüm anda bile susmuyorum...

sen göllerinde yüzüyor
sevinçlerim sol yanındaki bir avuç çukurda gırtlağına kadar

içimde ben kadar çoğaldıkça sen
ve ben direndikçe hayata

düşlerimden sökülüp sevinçler
otağ kuruyor şölen yeri oluyor da sol yanım...

kasaba sus kesilmiş ölüm kol geziyor
ebelerin gözü açık çocuklar kör
koca çınar gölgesinde bir avuç sus var...

göksunun göğsüne çivilenmiş
kara bulutlara inat bir tutam yakamozdan arta kalan hiç olmuş sevinç...

karanlığa gömülmüş bir ben
yağmur sonrası kalın perdeler ardında sevinçleri yüzünden sökülmüş

pencerenin pervazına yaslanmış pembe begonyalar gibi solmuş yüz
umudu yitirmiş feri sönmüş bir çift göz ....

camda kalan
belli belirsiz bir iz yağmur lekesi...

yığılıp kalıyorum her sokak başında
yokluğun çökünce gözlerimdeki tüllenen çividi mavi umuda

adını andıkça çoğalıyorum her köşe başında
sen bekleyen bir ben oluyorum da...

susuşum sen
hep sen susuyorum seni ölümüne seviyorumya...

gözlerimi sana son kez
sımsıkı yumup isli mum alevi gibi son kez titreyip sönerek susuyorum...

Hasan ODABAŞI