Susuyorum Şiiri - İsmail Uysal

Yoksundum,
Yoksul değildim lakin.
Kese kâğıtlarına sarılı kocaman umutlarım vardı.
Yorgundum,
Takatsiz değildim oysa
Şakağımdan yanağıma akan umutlarım vardı.
Acılar azaltmadı beni can,
Bezdirmedi beni kin.
Çoğaldım kursağıma takılı kelimelerle
Oturdu gönlüme birçok şey
Şimdi, ey mahzun bakışlı güzel,
Deniz tuttu gönlümü,
Kusuyorum ben!

İsyan değildir, hâşâ!
Yüreğimin ezik saldırganlığı,
Ruhumun matemden çığlıdır bu.
Su, ey güzel bir damla su,
Ya bir buseden kalma ıslaklık,
Ya gözlerinden tek damla yaş,
Ve yahut alnında biriken ter…
Su, güzelim su…
Ne zaman ıstıraptan bir yürek görsem
Susuyorum ben!

Şimdi açtım sana gönlümü
Heybemde ne varsa biriktirdiğim
Soyundum karşında, çırılçıplağım.
Urganlara gelmez boynumu,
Sunuyorum teline zülfünün.
Sen, ey gözleri ceylan, bakışı mahzun güzel!
Ey, tohumum, filizim, toprağım! ..
Boş bırakma koynumu,
Ateşinle sar, yansın kucağım.
Korkma ve üzülme,
Zira sen yoksan da yanacağım.
Madem sarmayacaksın, kapama gözlerini
Üşüyorum ben!

Şimdi yoksun
Yoksun ve de yoksulum…
Şimdi yoksun
Yorgun ve takatsizim…
Eridim, azaldım, kırıldım, bezdim…
Alnıma biriken ecel terinden tuz aldım yarama
Seni düşündükçe
Merhem yerine tuz basıyorum ben.
Kursağımdan kustuğumu toplayıp
Heybemde ne varsa yüreğime
Sazımı loş odanın duvarına ebediyen
Asıyorum ben.
Ve ey zülfü dalgalı, gönlü sevdalı, gözleri edalı güzel,
Halimi merhametine arz edip
Susuyorum ben!