Susuyorsun Şiiri - Atilla Küçükala

Yolunda çok gölgeler öptü ayaklarımı
hep bir başkasının
ayak izlerinden yürüdüm
senin ardından
sevgi filmine geç kalan
derme çatma bir koltuğa
oturmaya zorlanan o seyirci
hep ben oldum
alışkanlıklar pazarında
sevgi satansa sendin
sana kim inanır artık
sarı saçlı esmer kadın,
dudaklarından
kaç gece çıkar
bilemezsin
ama susuyorsun
onca sessizlik arasında
tek senin sessizliğinin depremi
titretiyor yüreğimi
güzelliğinin bende saklı tohumlarını
avucumdan alacakaranlıklara
savurdun ya
bir kırmızı toprağın akrabasıdır
artık ellerin
ellerin
öpülemeyecek kadar
ölüdür biliyor musun?
ama ben öpüyorum
dudaklarımda
ilk yağmur sonrası toprağı
gözlerimin kaçkını
iki damla yaşın ortağı
sen susuyorsun
çıkınımda yüreğimi taşıyorum ben yine
azalmış sevgilere azık diye
sonradan görme suratlarında
yüreğimin
sakallaşmış sevgiler büyütüyorum
sen yüreğime jilet atıyorsun
her sabah
ben sana kanıyorum
birden rütbeleşiyor yüzün
gözlerin
bildik bir karakter kumandanı
susuyorsun ya
ben çekip gidiyorum
iki çatılmış kaş oluyor ayaklarım
ısmarlama haykırışlar buluyorum yollarında
biliyorum hiç gelmedin
ama şimdi gidiyorsun
birden rütbeleşiyor yüzün
bana hüzünler emrediyorsun
sen yine susuyorsun ya
ben duyuyorum
uzak iklimlerin sonrasında
yüreğimin
bir umut parçalarına
basarak geçeceksin
sevgi selini
etme
dinle beni
bu güneş
ikimizi ayrı ayrı ışıtmaya yetmez
gel damarlarında pişmanlık yağlarını biriktirme sen
yüreğim ikimize de yeter