Susuyorduk Şiiri - Ufuk Nazım

Susuyorduk;
Çığlıklar atan,
Doğanın önünden,
Sessice geçiyorduk.
Susuyordu toprak da.
Güneş usulca kaçıyordu,
Ufkun sonsuzundan.
Yürüyorduk;
Kaldırım taşlarının düzenine,
Bakıyorduk,
Ve gözlerimiz batan,
İki güneş gibi batıyordu,
Kaldırımların altındaki;
Karanlığa akıyordu gözlerimiz.
Su susuyordu;
Dalların gamı üşürken,
Ve düşerken umuttan yapraklar,
Gizemin toprağına.