Susuşmalar Şiiri - Önder Karaçay

Aynaya baktığımda
İki kişiydik
Gördüğüm ve görünen
Gördüğüm kişiyi tanıyamıyordum
Başkalarına görünen kişi hakkında
Hiçbir fikrim yoktu
Kimdi öyleyse
Ötekilerin gördüğü kişi?

Dilimize vurmuştu herşey
Denizde sahile vurmuş çöpler gibi
İçimizi kazıyarak çıkıyordu
Şiir olmaya sözler
Yüzümüzü kızartmayacak kadar
Cesurdu

Kime söylüyoruz yazdıklarımızı
Belki de kendimize sitem ediyorduk

Dizginlenemiyorduk
Kim doldurmuştu
Namluda hazır bekleyen
Kurşun gibi sözlerle bizi

Ruhumuzda ki parçalanma
Yazarak tamir görüyordu

İçimizde uyanan hiçbir şeyi
Uyutup, geçiştiremiyor
Uyanan her düşünce ve duyguyu
Dirileştirmek içindi

../..Dayatmayı atalet yaşatıyordu

Kapalı kapılar ardında
Saklı duruyordu sır gibi niyetler

Edebi dilde planlı yazmanın bir değeri yoktu
Yaşadıklarını yaşandığı gibi yazabilmek
Ebedi edebi bir değere taşıyordu

Sonuçta anlarız hepimiz bir hiç olduğumuzu
Ne kadar kendimize anlam yükleme çabası içinde olsak bile!

Önder Karaçay