Sustuklarınla Kaldım Şiiri - Salim Diyap

Artık bir sözün bile değilim,
Bir susuşun içinde kıvrılmış gölgendeyim.
Rüzgârdan yüzünü ezberledim,
Ama sen hep başka bir iklimde esiyorsun.
Ben burada,
Senin hiç uğramadığın bir suda boğuluyorum.
Bir dilde değil artık,
Bir sessizlikte kayboluyorum…

Geceyle mühürlü bir boşluk gibiyim,
Adını içimden geçirdikçe daha çok eksiliyorum.
Sen yokken,
Zaman da susuyor benimle.
Ne bir saat çalıyor,
Ne bir gölge düşüyor duvara.
Yüzümün hatlarını unutuyorum
Sesin siliniyor belleğimden.
Unutmak değil bu,
Bir eksilme hali…
Giderek azalmak sana benzemeyen her şeyden

Artık seni susarak değil,
Kendimi konuşarak anıyorum.
Gittiğin yerde mutlu ol diye değil,
Kaldığım yerde tamam olayım diye sustum.
Adını içimden geçirdiğim günleri bıraktım ardımda,
Şimdi kendi adımla çağırıyorum hayatı.
Her adımda bir yük azalıyor,
Her cümlede bir bağ kopuyor senden.
Ve sonunda anladım:
Sevgi bazen tutmak değil,
Bırakabilmektir;
Hem de incinmeden, İncitmeden