Sustukların büyür içinde…

Kaçmaya çalıştığın her şey kadar gerçek, içine saklandığın kabuğun kadar yalansın.
Ne kadar uzağa kaçabilirsen ordasın.

Çok mu önemli neresinde durduğun? Kendine bile yalan mı söyleyeceksin hala? Hangi şiirinin sonuna nokta koyabildin gittikten sonra? Hangi dizede doya doya ağlayabildin? Yazmayı bile unuttun, geriye hiçbir şey bırakmadın. Senin olduğunu sandığın neyin varsa kaybettiğini sandın ya hani, aslında hiç sahip olmadın.

Gözlerinin içine her baktığımda

Ellerini sımsıkı her tuttuğumda

Soluğunu içime her çektiğimde

Buruk bir kabullenmişlikle; sımsıkı sarılıp ellerime bir şeyler diyecek gibi olup konuşamadın cesaret edip...

Sustukların “ Z “

Sustukça kabuk bağladı sandın yaraların; terk ederken bütün kabuklarını kopardın tekrar kanatmak üzere.

Sustukların “ Z “

Büyüdü içimde öylece büyüdü ve yine kaldı, konuşamadım, sustum. Kim bilir belki başka bir şehirde kusarım bu suskunluğu, son olur artık.

Nöbetleşe sustuk ve bıraktık her şeyi sustuklarımız büyüdü içimizde; dağ oldu, mesafe oldu
ve bitti...