Sustuk Şiiri - Oktay Güvener

Sustuk
zamana küsmüş sokaklarda,
yitik çocuk seslerine…

Kırık saatlerden kopan akrep ve yelkovan gibi,
zamanı durduralı çok oldu.

İçimdeki yankıda,
yüzümün çizgilerine düşen
duaların eşliğinde
bazen içime çöken akşamda,
bazen perdelere sinen is kokusunda,
üşüyen sesimde
bir düş gibi savruldum say
say ki herkes yolunda da
ben kayıp
say ki yanlış sözcüğü benim adım olmuş da
sürgün edilmişim
gönlünün vatanından.

Ecnebi bir rüya gibi yaşamak oysa
sessizliğin hüküm sürdüğü.
"Bir yudum ışığı günde yalnızca bir kez soluduğun"
gözlerinden süzülen
bir damla göz yaşında kayboluşumun
gölgesine saklandığım hayallerindi oysa.

Belki duyuyordur sesimi
ki
duyuyorsa kör yüreğin düşlerini
bilir
boğazımda büyüttüğüm
göçmen kelimelerin
tadı yok.
sen de bilirsin!
hiçbir kalbin rızası yoktur ölüme
ve güzel midir sence,
ölen hep bizsek şayet?

Her mevsim içimden binlerce kuş göç ederken,
Zamanın gizli köşelerinde
sesimin yankısını arıyorsam hâlâ
ve varamıyorsan düşlerimin sınırlarına,
tükettiğim sözcükler de senin olsun,
birlikte tamamlayamıyorsak bir cümleyi,
çıkar ver yalnızlığımı bağrından,
gideyim ışığın hiç uğramadığı diyarlara...