Sustu Züleyha Şiiri - Nermin Devrimci

Sustu Züleyha
Anladım sen ölmemişsin de,
Ben ölmüşüm senin için
Yüreğim vurmuş acımasız dağlarının kenarlarına da,
Ben utancımı perde etmişim seni çevreleyen sis bulutlarına.

Sen ölmemişsin de ben ölmüşüm ruhunda,
Ben yok olmuşum sende,hiç var olmamışım gibi.
Bir kuyu,bir duvar var olmuş ta gözünde,
Bir ben silinmişim hayalinden.

Oysa bir sen vardın benden içerilerde ta derinlerde
Derinlerde, hiç çıkmayacak bir yerlerde.
Damarlarım kökleriydi sevda ağacımızın,
Bir bende vardın bir bedenimde, bir tende.

Sen umarsız bir yaraydın.
Sen esip kaybettiğim bir umut.
Sen bir rüyaydın sanki, tekrarı mümkün olmayan.
Güneşim doğmaz oldu günlerdir.
Ay bana küskün, odam karanlık,
ruhumda derin bir kabus

Uzaklarda aydınlığım olan bir damla ışıksın.
Aşıp ulaşsam engelleri yanına,o damlada bile kaybolansın
Ölümümsün sevda aydınlığını karartan.
Can'ı canda götüren, Züleyhanın ömrünü bitiren