Sustu Şiiri - Engin Sınmaz

Gitme demiştim arkasından.
“Sus” yapmıştı işaret parmağıyla
Baka kalmıştım arkasından.
El sallayarak gülücükler atmıştı
Mutlu sanmıştım o gülerken.
Sonradan arkadaşım Ahmet anlattı.
Ağlarmış o giderken.
Bilmiyordum daha önce
Mektubun bir gece vakti de geldiğini
Uğramazdı bize postacı geceleri.
Sadece gündüzleri getirirdi haber.
Sonradan anladım
Postacı geldiğinde gece değildi.
Nazife anaya geldiydi mektup.
Açayım dedim elim gitmedi.
Babam aldı elimden.
Açtı bir kenarını yırtarak hafiften.
Önce okudu.
Sonra da hiçbir şey söylemeden yürüdü.
Nazife ana oğlunu her tehlikeden korurdu.
Ama şehit vermek için mi oğlunu
Bir karlı havada doğurdu.
Çığlık sesleri yükseldi yine o karlı havada.
Ağlamadı hiç kimse Mehmed’in arkasından.
Çünkü şehit düşmek her askere nasip değildi.
O yaz kurudu çiçekler ağaçlarda.
Çiçek açmaz oldu.
Menekşeler, laleler nede papatyalar.
Sustu köylü,
Toprak sustu.
Sustu gece
Doğa sustu..