Suspus... Şiiri - Kemal Yavuz

Gecenin ölgün sessizliği çökünce cana

/korku oluşur,/

bir ömür gibi kendini tüketirdi zaman.

Gidilecek yönü belirlemek için,

günün sonuna yaklaştıkça

ve gölgeler uzadıkça ruhlar daralırken.

kanatlarında göçmen kuşların yorgunluğuyla,

gizlerdi umutları yüreklerden endişeler.

Derman dilerdi dizlerine hayalsiz yolcular

ve sanrı hayalcileri,

arsız sümbül otlarıydı bahçelerinde.

Dilinin zehirinde sancıyordu cehalet

ve hala bildiklerini sanıyorlardı

bilmediklerini…

Bir kambur gibi sırtımdan atamadığım

yoğun bir tasanın abis karanlığıydı

ruhuma ilenmiş kasavet.

Uçuramıyorlardı barışçıl kuşlarını

ve zeytin dallarında kuruyordu kanları,

silah tetiklerine bastıkça parmakları…

Şerefsiz bir ihanetten doğdu gecenin ölgün sessizliği;

meyus ve suspus.