Susmuştu Tanrılar / II

Ay
zahmeriye palto giydiriyor
Solundukça
Bıyıklar sarkan buz oluyor
Alışılmış hayat zamanda değil
Beklenenlere ulaşmak belirli
Babalar
Akşamla gelir eve
Bir akşam salınıyor
Batıdan
Kızıl başlayıp
Kara kara
Üstümüzde bitiyor...
Bilemezdik
Bu karanın baba yerine geçeceğini
Kaç kara akşamlar devirdi yürekler
Bizim akşamımız
Gelmedi...
Gelmedi...
Her geçen akşam
Yıldızını bıraktı anamın saçına
Kırk beş yıldız ardından
Bir sabah
Kulpuna zor yetişerek açtım
Seslenen kapıyı
Saçı sakala
Sakalı bıyığa kardeş olmuş
Çökmüş gözlerine
Omuzları da eşlik etmiş
Bir adam! ! !
Uzanıyordu çocuk gözlerimde
“Buyur Amca”
Diye seslendim
O gözlerimde uzanan adama
Ağır
Ağır
Gülümsedi bana
İşte o vakit
Çığlıklar nefesimde çırpınıyor
Sol elim
Zayıf bedeni
Sağ elim
Yiğitliğe bedel giden yerine
Gelen üvey bacağı
Kucakladı...
Kucakladı...
Kucakladı...
Bırakmayacakçasına
Ekmek gibi...
Aşk gibi...
Sevda gibi...
Yine susmuştu yakarılan tanrılar
Unutulmuyordu
Anama aklar bırakan Akşamlar...
Bu akşamda “Amca” oluyor
Babalar...
Babalar...
Babalar...