Susmanın Orkestrası Şiiri - Hayrettin Ta ...

''Ağlıyor musun hala senin göz yaşlarından akan acıların grilerinde ben var mıyım?
Sus hadi canım, rüyanda sıcak bir ve bensiz bir ülke karışır belki.
Yüzümüzü geçmiş zamanlara çevirmiş aynı fiilde ahlarımız çekimleniyor..Ertelenemeyecek kadar yoğun mecburlar ortasında birbirimizi takdis ederek susmalara su oluyoruz.Bilir misin benden sana akan tüm pınarlar kurudu.Küresel akışın
kuytusunda aradım. Çok sesli bir bir isteme bendini ördüm gelmelerine.
Bak yağmur yağıyorum, gözyaşlarının yerine .
Evet, yağmur söndüremez içimdeki ateşi! ''Bu yağışlardan eller etkilenir sellerimizden.

.Özgürlükler içe içe dönmene matematiksel fonksiyonların türevlerinde seni “ pi” halime taşıyorlar. Birbirimizi değil birbirimizin gözlerinde seviyorduk başka başka sevmeyi.

''Ben hiç terk etmediler mi? ''Ney çalan özümden gidilir mi? Seherlerinde her daim öten bir bülbül ölümcül bırakılır mı
''Senli kalmak bir ihtiyaç mıdır yoksa bağımlılığın ta kendisi mi? ''Yoksa,ben mi bağımlı sevdalar teliyim ki hislerimin melodisi hep seni çalıyor.
Bir zamanlar ay dünyaya çok yakınsal ruhlar beslemiş bizim gibi. Gelgit zamanlarında denizler iyice yükselince her şey uzaklaşmalar kadim kalmış.Pardon sende mi susmak için mi gittin.Ha pardon ya… gittikten sonra ismin neydi… Suskunluğa susar mısın? Bir anlık nefis bir sessizlik senfoninin ortasında beyaz düşlerle orada kalakalmaya susamak ve susmak.
Onca konuşmalarımızın ardından kulaklarının nasıl da uğuldadığını? Her sesin senin sesini tümleyen acılı uzun havalar kadar içli volkanlar olduğunu bilir misin?
Kelimelerin efendisiyim buna rağmen an ben sana susuyorum
Susuyorum, duyarsın! Bazen sessizliğim bir destan kadar seni anlatır sana ve bana.Susmalar aslında çırılçıplak hallerin dilsiz kalışına anlık kalışa özetlenmektir.

Susuyorum.. Boşluğa konuşuyorum susarak... Kimse aracı değil düşünceler ve düşler on-ikiden vurur.Vurulurum yine sana.
Bam tellere dokunmadan, havayı kullanmadan, nefesini hissetmeden,senli her şeyi unutmak.
Bulurum bir çok sorunun cevabını... İçinden çıkılmazların içinden içimden seni çıkaram işlemlerini yapıyorum. Formüller, duyular, öçler, ahlar,vahlar, her şeyi kullanıyorum üstelik de susuyorum da; ama işlemin sonucu yanlıştır diyor aşk.
Senle konuşmak istediğim en istendik anlarda kelimeler boğazına düğümlenir. Her şey bitmiştir, bir şeyler başlamıştır özümden kopmalardan.
. Ne kelimeler ne de suskunluk dertlerime ve sensizlik bulmacımın çözümüne çare.
Dilimin ucuna hücum eden ve dudakların kolay yuvarladığı acıklı sözceler akar benden.Acılı ve öfkeye sarılı cümleler öter kitapsız gidişine.Ağlamak istiyorum ; ama ağlamak yasaklanmış gözyaşlarıma… Dizelerim ağlar… Dertlerim, sensizliğim ağlar.Ki gözyaşı da suskunluğun meyvesidir. Belki kuruyan sensizliği ıslatır, belki biraz beni sular asıl benden.
Seni, sensizliği, bizli her şeyi yazdım, güfteledim ,bütün enstrümanlar vardır ama şef yoktur. Anlam yüklemeye çalıştığın her tümce her özce, her his, her geliş bir öncekini daha da anlamsız hale getirmeye başlamışsa.. Şefsiz bir orkestradan baş döndüren bir senfoni bekleyemezsin ki! ..Ki tek başına büyük senfoniyim çoğu kez. Seni çalar, seni oynar,sonra da susarım.Of ki of…. İşte buyum sevgilim bu….Susuyorum. Belki duyarsın, belki dinlersin susmalarımı… Sen bana SENini bulaştırdın, Ben sana BENimi akıttım. Susmalardan ders alıyor hayat.. “CANIM...-YANIYOR-CANIN-İÇİN acıyor biliyorum ama susuyorum.”