Emine Genç - Susmanın da bir anlamı olma ...

Uzun zamandır iş arıyordu, eşinden boşanalı birkaç ay olmuştu. Geçimini birikmiş bir miktar para ve ziynet eşyaları ile yapıyordu, umutluydu, Kendini daha önce hiç bu kadar iyi hissetmemişti. Yeni bir hayata adım atmıştı ve her şeye sil baştan başlayacaktı. Öncelikle bir iş bulması şarttı. Bu arada rahmetli babasının sağlık güvencesinden faydalanmak için, bir dilekçe hazırlayıp Sosyal sağlık kurumuna başvurmuştu, Hayat bu belli olmaz her ihtimali göz önünde bulundurmak zorundaydı. Bu arada Açık öğretime kaydını yaptırmıştı. Okumak istiyordu. Öyle hızlı ilerliyordu ki hayat Dilruba bazen zamana ayak uydurmakta zorlanıyordu, bu tempoya alışık değildi.

Her şeyin yolunda gitmesi için dua ediyordu. Fakat bir sorun vardı, “başında ki örtü”. Birkaç iş görüşmesinden sonra morali bozulmaya başlamıştı. Düşünüyordu. Neden? başımda ki örtü bu kadar önemli,içindekinin hiç mi değeri yok? bir anlam veremiyordu ve çok zoruna gidiyordu bu durum. Oysa örtünmeden önce ona olan bakışlar çok farklıydı herkes işine ve aklına güvenirdi. Peki bir metrelik bir bez parçası neyi değiştirmişti ki, görünüşünden başka. Tüm kapılar yüzüne kapanıyordu bir, bir. Ve bu arada delice bir heyecan sarmıştı bedenini apansız, Aşık oluyordu galiba. Hayır dedi, kendine hayır! Bunun için henüz çok erken daha hayatını bir düzene koyamamıştı. Derken kız kardeşi birlikte olduğu adamdan ayrılıp yanına taşınıverdi aniden. Neslihan ile pek anlaşamazdı ama kardeşiydi sonuçta sokakta bırakamazdı. Açık öğretim sınavlarına girmişti gerçi pek çalışmaya vakti olmamıştı ama olmazsa bir dahakine deyip umudunu yinede yitirmedi Dilruba.

Babasından yetim maşı alacaktı ama bazı sorunlar çıkmış, uzun zaman geçmesine rağmen henüz Ankara’dan bir haber gelmemişti. Elindekiler tükenmeye başlamıştı. Bir gün Dilruba Ankara’ya telefon açmaya karar verdi, maaş bağlanma işi çok gecikmişti,iş bulamamıştı ve parası bitmek üzereydi,zor durumdaydı. Epey bir aktarmadan sonra yetkililere ulaştı, sorununu anlattı. Yetkili dosyanın kaybolduğunu söyledi ve yeniden dilekçe göndermesini salık verdi. Tam 8 ay olmuştu ve onun bu dilekçeyi bekleyecek vakti kalmamıştı. Sonra yetkiliyi ikna etmeyi başardı ve yetkili dosyasını bulacağına söz verdi. Bunu takip eden birkaç hafta içinde maaşı bağlanmıştı Mutluydu. Eline bir miktar toplu para geçmişti.

Kız kardeşi kuafördü bir işe girip çalışmaya başlamıştı bile ama bazı sıkıntıları vardı. Birlikte hayata tutunmaya çalışıyorlardı. Aradan biraz zaman geçtikten sonra kız kardeşi de bu maaş için başvurdu. Sağlık güvencesinden yararlanmak istiyordu. Çünkü çalıştığı işte genelde sağlık güvencesi yapmıyorlardı. Ama zaten yetersiz olan maaş bu sefer ikiye bölünmek zorundaydı. Ve bu hiç yasal değildi. Ama Dilruba ses etmedi çünkü onun için Neslihan önemliydi, o da biliyordu ki bir hastalık durumunda ellerindeki kıt para tedavi masraflarına yetmeyecekti. Sustu. Kendisini daha zor günlerin beklediğini hissediyordu.