Susmalar 5 Şiiri - İsmail Uysal

Susmuştum yıllar önce, dilime lal değmişti
Önüme taş koyana, yol benim diyemedim
Yenilgiyi kutsayan ruhum boyun eğmişti
Ağız benim, dudaklar, dil benim diyemedim

Peşkeş çekmişti oysa avcı, köpeği kurda
Hainler, beyaz bayrak çekerek girdi yurda
Köhnemiş bir düzende adalet denen hurda
Yönüme mayın serpti, yol benim diyemedim

Bahtımın çukurunu tırnaklarımla kazdım
Yorulmuştum, düşmedim lakin çok düşeyazdım
Susmuştum, konuşmayı bırakıp düşe yazdım
Kuyuma su taşıyan el benim diyemedim

Diyemedim, cahildim. Susturanlarım çoktu
Üstelik, konuşsam ne! Sözümün hükmü yoktu
Değneğimin uçları bir kurşun bir de oktu
Silah benim yay benim tel benim diyemedim.

Kime ne diyecektim, anam yoktu ki anam
Sözcüklerim yetersiz, cümlelerim natamam
Kalple buğz ettiğimi susarak anlatamam
Herkes diliyle mağrur lal benim diyemedim

Toprağa işler çocuk gözyaşıyla derdini
Pervasızdır, garibim düşünmez de ardını
Kaybettik çocuk yaşta, cömerdini, merdini...
İnsanlıktan fani bir kul benim diyemedim

Bodur çalılar gibi büyüdüm keyfekeder
Boynumu kim büktüyse dedim, eyvallah, kader!
Tüm çiçekleri alın, sizin olsun bahçeler
Gülüme dokunmayın, gül benim, diyemedim!

Ateş ateşi yakmaz, diyene inanmayın
Ateşseniz, ateşle kucaklaşıp yanmayın
Suya hasret kalmışken ateşle sınanmayın
Közüme el koydular, kül benim diyemedim!